Historia Rodziny Piorun-Sobieszczańskich nie jest profesjonalnym opracowaniem historycznym, ale ma ambicje ujęcia ważniejszych faktów i wydarzeń rodzinnych w perspektywie chronologicznej i na tle społecznych przemian rozwoju polskich rodzin szlacheckich. W okresie od XV do XIX wieku szlachta stanowiła w Polsce około 6% do 13% ogólnej populacji. Charakterystyczną cechą szlachty w Polsce były nazwiska „odmiejscowe”, pochodzące od nazwy zamieszkiwanych wsi. Dla odróżnienie poszczególnych rodzin, pochodzących z tej samej miejscowości, dodatkowo potrzebne były przydomki, zazwyczaj pochodzące od cech osobowych przodków, charakterystycznych cech miejsca zamieszkania, czy znaczących dla danej rodziny wydarzeń losowych.

     W książce zostali opisani Sobieszczańscy ze wsi Sobieszczany pod Lublinem o przydomku Piorun, którzy byli jedną z dwunastu rodzin przyjmujących to nazwisko w XVI wieku. Sobieszczańscy byli rodziną szlachecką pieczętującą się herbem Rogala, nadanym w XVI wieku przez króla Stefana Batorego. Ponadto, jak pisał pradziadek Autora starający się o potwierdzenie szlachectwa w 1897 roku, „członkom rodu nadawane były przywileje zaszczytnych tytułów szlacheckich, byli członkami izby rycerskiej i podpisywali elekcje królów”. Trudno określić, kto tak naprawdę dał początek tej rodzinie, dlatego Autorzy przyjęli za protoplastę Stanisława urodzonego około 1525 roku, pochodzącego z Dzierżków zamieszkałych w Krzyńcu, Niedrzwicy i Sobieszczanach, który w 1542 roku przyjął przydomek i nazwisko Piorun-Sobieszczański i posiadał majętności w Sobieszczanach…

     W niniejszej książce oprócz dziejów rodziny Piorun-Sobieszczańskich, przedstawiono również skrócone zarysy dziejów rodzin skoligaconych z Sobieszczańskimi, a więc rodzin dziadków Autora: Świdzińskich, Łobaczewskich i Janiszewskich.

 Autorzy

(ze wstępu do książki)