Horyzont

Porastam jak stary pień

To martwi

i zarazem cieszy

Z wielkim poetą

łączy mnie brew

Czas po ludzku

jeszcze nie zarósł

oka

     Powyższy Horyzont jest takim nie zaro­śniętym przez metafory jasnym okiem po­ezji. Całodobowo otwartym, widzącym wszyst­ko. W wierszu Pancernik, mimo że znacz­nie dłuższym, to jasne spojrzenie obecne jest nadal. Ale to wyjątkowy wiersz, jakby do­kument, z wyraźną osobistą nutą. Jest on zresztą zapowiedzią części Matka opowia­da, którą uważam za najlepszą w zbiorze. Zawiera ona zaledwie pięć pozycji, a chciało­by się, by było ich znacznie więcej. Tytuł mówi sam za siebie, jego prostota i zwyczajność jest wstępem do wyjątkowej zawartości. Jeszcze tylko Obroża zasługuje na miano takiej perełki.

Ludwik Filip Czech

Fragment recenzji opublikowanej w piśmie Akant, nr 7(137) 2008, s. 47.